... en wees helemaal jezelf

Op menig website van een coach kom je uitspraken tegen als:

'Het mooiste wat je kunt worden, is jezelf'
'Wees jezelf, anderen zijn er al genoeg'

Blijkbaar vinden veel mensen het erg moeilijk om tevreden te zijn met zichzelf. Het kan daarbij gaan om verschillende aspecten van je leven: bijvoorbeeld wat je kan, wat je doet, waar je woont, of hoe je eruit ziet. Ook ik ben daarop geen uitzondering: In trainingen ben ik vaak geconfronteerd met het feit dat ik het moeilijk vind om mezelf te accepteren zoals ik ben, en om mezelf lief te hebben zoals ik ben. Maar langzamerhand heb ik daar toch de nodige stappen in gezet.

Recentelijk kreeg ik een unieke kans om hier verder in te groeien: Een vriendin heeft besloten zich toe te leggen op een carriere als kunstenaar en wilde graag een man tekenen of schilderen. Een mooie kans om mezelf letterlijk te laten zien zoals ik ben. Veel portretten die zij maakt hebben een treffende gelijkenis, dus ik weet dat er bij haar geen ontkomen aan is: Zij zal de lijnen zien zoals ze zijn, en die lijnen komen op het papier of het doek te staan. Ik merkte dat ik het spannend maar ook leuk vond om op haar uitnodiging in te gaan, dus ik heb 'ja' gezegd. Het voelde goed om mijn lichaam te laten zien zoals het is, en om de kunstenaar de lijnen te gebruiken voor haar werk, om de mogelijkheid te scheppen dat daar een esthetisch interessant werk uit rolt. Mijn lichaam ten dienste van de kunst. Het voelde als een kroon op de weg naar zelf-acceptatie.

En ja, hoe was het, om model te zijn? Het was fijn dat ik haar goed ken, omdat we samen trainingen gevolgd hebben. We hebben voorafgaand aan het poseren bewust de tijd genomen om stil te staan bij mijn gevoelens van spanning om mezelf bloot te geven, en haar gevoelens van spanning om daar zorgvuldig mee om te gaan en haar wens om een goede tekening te maken. Daarnaast zorgde zij ervoor dat ik me op mijn gemak voelde, door mij de vrijheid te geven om te laten zien wat ik wilde laten zien, door ervoor te zorgen dat ik een comfortabele houding kon aannemen, door niet te lang in een houding te poseren (maximaal 15 minuten) en erop te letten dat ik het warm genoeg had. Hierdoor voelde ik me steeds meer op mijn gemak, en kon ik tijdens de sessie steeds meer ontspannen. Voor mij werd het stil zitten een vorm van meditatie, waarbij ik me concentreerde op mijn lichaam en mijn gevoel, en waarbij ik bewust probeerde om steeds helemaal aanwezig te zijn. Ik was op een gegeven moment zo ontspannen, dat ik de neiging had om weg te dommelen.

Ik vond het mooi om te horen hoe zij heeft leren kijken naar een model. Zij kijkt tijdens het tekenen vooral naar de lijnen van het lichaam. Voor haar willen deze lijnen 'gezien worden', en dit is de basis van haar schets. Dat sluit mooi aan bij een thema dat ik herken: Ik voel me soms onzichtbaar en ik wil graag gezien worden. En tijdens deze sessie vult zij deze behoefte voor mij duidelijk in. Ik word gezien, ook al vind ik het spannend, en klinkt er af en toe nog steeds een stemmetje dat zegt dat een lichaamsdeel te klein, te dik, te groot of te dun is. De kunstenaar heeft daar op dat moment geen oordeel over, omdat dit het lichaam uniek en authentiek maakt. Een stuk mooier en natuurlijk dan een lichaam met implantaten en andere nep onderdelen. En vaak een stuk interessanter om te tekenen dan een jong lichaam waar alles nog strak en glad is.

Dus nu ben ik voor het eerst vereeuwigd op papier. En ik vind het een mooie tekening. Ook al denk ik af en toe: is dit niet te ... of te ...? Ik vond het een mooie ervaring om zo duidelijk gezien te worden. Dus wie weet komen er nog veel meer van deze tekeningen...